"Życie wewnętrzne" jest wampirem. Wysysa z człowieka podczas seansu chęć życia, co robi również postać wampira - Michała - w filmie wysysając wszystko, to co najlepsze i piękne w każdym człowieku, czyli zwyczajna radość życia.

Osoba Michała Miauczyńskiego jest typem toksycznego człowieka, który z powodu własnych krzywd i braku umiejętności odnalezienia się w świecie i znalezienia sobie w nim miejsca, wyrządza ogromną krzywdę swojemu otoczeniu, obwiniając je o swój los. Doświadczenie braku zrozumienia jakiego doznaje Michał ma swoje źródło w braku rozumienia siebie, swojego ja, swoich potrzeb, oczekiwań wobec siebie. Zanik tożsamości i umiejętności nazywania swoich uczuć jest przyczyną istnienia takich wampirów emocjonalnych. Ludzi, którzy w konfrontacji z samotnością, czują się zagrożeni, bo nie potrafią w niej funkcjonować.
Sam Miauczyński w filmie mówi o tym, że ożenił się ze strachu przed byciem kawalerem, a to właśnie skazałoby go na przebywanie z samym sobą. Potrafiłby on jednak sprostać temu zadaniu, bo w sposób jaki opisuje żonę, i innych ludzi ze swojego najbliższego otoczenia, jest trafnym opisem samego Michała, czego on nie potrafi, a być może nie chce dostrzec. Właśnie z tego powodu cierpi jego otoczenie. Wylewając na bliskich ludzi swoje żale, krzywdy i pretensje oraz upatrując w nich źródła swojego nieszczęsnego losu.

Takie osoby mają często dwie twarze, a tylko niektórzy potrafią ją dostrzec, tak jak kobieta w końcowej scenie. Kiedy kobieta zaczyna krzyczeć na widok Michała Miauczyńskiego, wydaje się że jest to jedyna sensowna reakcja na widok człowieka, którzy niesie ze sobą bagaż cierpienia, którym tak chętnie się dzieli w szczególności z najbliższymi osobami.

Marek Koterskiego idealnie przeniósł charakter wyżej opisanej postaci na formę w jakiej przedstawia nam film. Nie tyle świetnia zagrana rola przez Wojciecha Wysockiego oddała istotę problemu, a forma, która pozwoliła jeszcze bardziej zatopić się w tej toksycznej relacji. Jest to film trudny i ważny, jednak aby wytrzymać cały seans potrzeba dużego wysiłku, aby zdzierżyć towarzystwo osoby głównego bohatera jak i sam film. Wydaje mi się że taki był cel reżysera.

Osobiście, nie wyobrażam sobie obejrzeć ten film jeszcze raz.