Hm ja nie mialam najmniejszego probelmu ze zrozumieniem tego filmu,tutaj kazda scena niesie coś ze sobą,pokazuje kolejne epizody prawdziwego gorzkiego zycia.Film jest tak intrygujący co irytujący.Równie odrealniony co prawdziwy-pokazujący w drastyczny sposób patologię,dotykającą nie jedną rodzinę.Oczywiście pewne zachowania,stadium natręctw,dziwactwa są pokazane w sposób przerysowany,lecz ile prawdy kryje się w tych wariackich reakcjach.'jak dobrze,ze mnie to nie dotyczy 'mozemy pomyslec,lecz zastanowmy sie chwilę nad tym czy nie ogladamy wlasnie swojej rodziny,a nawet siebie samych?
Nie potrafię ukryć zachwytu tą umiejętnością wnikliwej obserwacji ludzi,którą może poszczycić się reżyser 'Domu wariatów'.Film nie należy do prostych,ale z odrobiną chęci i wylączeniem stereotypowego myslenia film nabiera sensu i może sprowokować do refleksji.Czy nie poruszający jest koniec-smutny koniec filmu jak i jednego z bohaterów?Czyz nie ściska za serce obojętność i mechanicznie wywołana serdeczność wobec pozornie najbliższych osób?I nawet to glupie picie herbaty mowi wiele o kazdym z bohaterów oraz ich relacjach.To tyle ode mnie,każdy ma inne upodobania,wymagania co do filmu oraz gust,co rzecz jasna szanuję ;)

Wiesz dziwne że nie widzisz podobieństwa do dnia świra.W tych filmach bohater zawsze był introwertyczny i ze swoimi dziwactwami.I ten film to zapoczątkował.Pewnie dlatego do dnia świra zatrudnił kondrata.W filmie mało się dzieje i niema akcji ale właśnie taki miał być ten film, takie ma cechy film psychologiczny.I niema się co komedii doszukiwać bo z założenia to nie miała być komedia. Dzień świra jest łatwiejszy bardziej nastawiony na komedie.Wiele osób nie zwracało uwagi na dramat bohatera tylko wyłapywało śmieszne wątki.

Moim zdaniem to, że sceny tak się przeciągały, to był celowy zabieg Koterskiego. Nuda i tragizm tego życia, ta nie do zniesienia cisza i bezcelowe, sygnalizujące nerwice natręctw czynności bohaterów - mnie film nie znudził. Łowiłam wszystkie gesty.