wojna wygrała, siala lala la.. nie no, jacek bławut na operatorce dzieli, rządzi i wymiata na mieście nie mniej niż janusz kamiński w ryanie, john toll w cienkiej czerwonej linii, roger deakins w tysiąc dziewięćset siedemnaście czy hoyte van hoytem w dunkierce. sceny batalistyczne, nie no, oddzyndzalają, wypinkowują i rozpiętkalają na maksa, są lepsze niż wszystkie części szklanej pułapki razem wzięte!

tyle w kwestii formy, tymczasem jest i treść - krótkometrażowa wersja Krainy Traw gilliama na dwadzieścia pięć lat przed powstaniem Krainy Traw gilliama.. no dobra, przynajmniej do pewnego stopnia.. to jest połowicznie, bo o ile u gilliama proporcje bytowania w dwóch odrębnych światach rozkładały się mniej więcej fifty-fifty, tu dziecko jest totalnie pogrążone w fantazji..

nadto to nie dziecko, to je przecie kochanieńki misiek nasz koterski przecie to je, nasz swój człowiek w branży rozrywkowej, z dziubkiem i na niekończącym się oriencie, co z kolei budzi określone tropy interpretacyjne natury personalnej (jego, nie mojej, choć na jakiś szerszy plan to się na pewno też przekłada).

otóż owe burzliwe początki kochanieńkiego miśka naszego koterskiego na wojennej ścieżce zrazu wnet zdradzają wybuchowy charakter jego, z którym będzie się później zmagał - odwieczną walkę dobra (zorro, winnetou i nasi, ci z powstania warszawskiego, polacy!) ze złem (niemcy na drzewach siedzący i zajadający maliny, żołnierze rosjanie, japończycy i chińczycy!) na arenie powszedniej egzystencji - długo, długo, aż do teraz, zakończoną, jak się zdaje - skoro wygrywa wojna - kapitulacją, zaprzestaniem walki.. a zatem ostatecznie zwycięstwem, zejściem z geometrii.